بن مایه های نمادین در شعر سهراب سپهری

در کنار تشخیص و حس‌آمیزی، نماد، یکی از ویژگی‌های برجسته و مهم لایة بلاغی سبک سهراب سپهری است. برخی از نمادها به دلیل تکرار، به مشخّصه‌ای قابل توجه تبدیل شده‌اند و در شعر او بن‌مایه یا موتیف محسوب می‌شوند. طبق بررسی‌های سبک‌شناختی، واژه‌های «آب»، «نور و روشنی»، «تنهایی»، «تهی»، «هیچ»، «نیلوفر»، «سیب»، «شقایق» و رنگ «سبز و آبی» بن‌مایه‌های نمادین هشت کتاب هستند. این نمادها برگرفته از سه بخش طبیعت،‌ ذن- بودیسم و اسطوره‌اند و تازگی و ابتکار را در شعر سهراب نشان می‌دهند. مقالة حاضر می‌کوشد پس از تعریف نماد و بن‌مایه، با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی این بن‌مایه‌های نمادین بپردازد و معنای مشخّص و دقیق آن‌ها را در شعرهای مختلف، طبق بافت شعر بیان کند.